کتاب توسعه در تاریکی

بیش از یک و نیم ده است که آبادانی مهمترین دغدغه نظام حکمرانی و مدیریتی این سرزمین بوده و برای نزدیک به هفت دهه نیز ثروت حاصل از فروش نفت به کمک تحقق رویای آبادانی امده است .علیرغم تمامی کوشش ها بعید می دانم امروزه کسی ایران را کشوری توسعه یافته بداند.خصوصا اگر از خسارت های وارده بر اثر کنش این دوران چشم نپوشیم و آنها را در ترازوی هزینه فایده بگذاریم.بر آنم که این روند تغییر نمی کند مگر آنکه زمینه طبیعی و تاریخی و فرهنگی ایران مدنظر قرار گیرد چیزی که به زعم من کاملا مغفول مانده است. اکتفا به زمین و امتناع از زمینه مهم ترین ابتلائی است که مدیران و برنامه ریزان خصوصا در هفت دهه اخیر بدان دچار شده اند،و اگر همچنان قصد زیستن در این سرزمین را داریم،راهی نیست جز آنکه دوباره به مطالعه تجربه تاریخی زیست در این سرزمین پررمزو راز بپردازیم.