کتاب دوبلینی ها و نقد دوبلینی ها

جیمز جویس از بزرگتری شخصیت هایی است که در اوایل قرن بیستم به تجربه گری (experimentation) در عرصه ادبیات پرداخت. "اولیس" (1922) معروف ترین اثر خلاقانه وی است؛ همچنین "بیداری فینگان ها" (1939) که به نوعی شاید از "اولیس" هم نوآورانه تر باشد، به قدری پیچیده است که تنها شمار اندکی از محققان، مدرسان و ناقدان توانسته اند به بررسی ابعاد متفاوتش بپردازند. اثر حاضر با عنوان "دوبلینی ها" متشکل از پانزده داستان کوتاه است که هرکدام دارای یک لحظه تجلی است. آنچه که تمامی این پانزده داستان را به هم متصل می سازد و موجب انسجام و یکپارچگی مجموعه می شوداین حقیقت است که همه داستان ها در دوبلین (پایتخت ایرلند) یعنی زادگاه جویس روی می دهند. در طول زندگی جویس همواره رابطه جالبی از عشق و تنفرش به ایرلند و دوبلین وجود داشته است. جویس خود گفته است که فضای دوبلینی ها را به عنوان فصلی از تاریخ اخلاقی ایرلند نگاشته است. جویس از نویسندگانی بود که کوشید تا تمرکز داستان نویسان مدرن را از رویدادهای بیرونی و مباحث مربوط به پیرنگ داستان به رویدادهای درون ذهن شخصیت های داستان انتقال دهد. خود جویس درباره این رویداد درونی واژه تجلی یا شهود (Epiphany) را بکار می برد. پانزده داستان دوبلینی ها را میتوان به چهار بخش تقسیم کرد: کودکی، نوجوانی و جوانی، زندگی بزرگسالان و زندگی عمومی. می توان گفت که بخش پایانی کتاب -یعنی داستان «مردگان» - به نوعی خلاصه و جمع بندی چهارده داستان پیشین آن است. (برگرفته از کتاب: "درس گفتارهای ادبیات جهان" نوشتۀ گرت ال.وات)